Richtlijn passende arbeid 2008 (WW)

Jaar en kwartaal
2008, 3e kwartaal
Nummer
7

Bronnen:

  • Richtlijn passende arbeid 2008, Staatscourant 30 juni 2008, nr. 123, blz. 17
  • Richtlijn passende arbeid 1996, Staatsblad 1996, 60
  • Besluit passende arbeid schoolverlaters en academici, Staatsblad 1995, 604
  • artikel 24 lid 3 WW 
 De regering heeft de uit 1996 daterende Richtlijn passende arbeid geactualiseerd om langdurige werkloosheid te voorkomen en te beperken. Eind 2007 stonden tegenover 236.000 vacatures bijna 100.000 mensen die langer dan een jaar werkloos waren.

Twee aanpassingen zijn in de Richtlijn aangebracht. Allereerst moeten werknemers voortaan na 52 weken werkloosheid werk op alle niveaus aanvaarden, ongeacht het niveau van de arbeid waaruit zij werkloos zijn geworden. Op de tweede plaats moeten werknemers na 52 weken ook werk aanvaarden waarvoor minder loon betaald wordt dan de hoogte van de WW-uitkering. Door een voorgenomen wijziging van de WW wordt nadeel voorkomen. Voortaan zal de WW-uitkering bij het verrichten van arbeid niet meer worden aangepast op basis van arbeidsuren maar op basis van inkomstenverrekening, zodat betaalde arbeid altijd lonend is.

De wijzigingen gelden voor werknemers die op of na 1 juli 2008 werkloos worden en worden derhalve pas effectief vanaf 1 juli 2009. Als de voorgenomen wetswijziging later in werking treedt, hoeven werknemers ook pas vanaf dat moment werk te aanvaarden waarvoor een loon wordt betaald lager dan de WW-uitkering. 

De Richtlijn geeft aan wat passende arbeid is die de werkloze werknemer geacht wordt te aanvaarden. In grote lijnen wordt daarbij rekening gehouden met de aard van het werk, met de hoogte van het loon en met de reisduur en mag een werknemer minder snel arbeid weigeren naarmate hij langer werkloos is. Voor wat betreft de reistijd wordt arbeid passend geacht bij een reisduur van twee uur per dag in het eerste halfjaar (tenzij in de oude arbeid meer reistijd gebruikelijk was) en rond drie uur per dag na het eerste halfjaar. Na een jaar wordt van de werknemer zelfs verlangd dat hij verhuist om een baan te aanvaarden.